Czytając opisy opon zimowych, można dojść do wniosku, że każda z nich, bez względu na producenta, ma zoptymalizowany kształt bieżnika i najlepszą mieszankę gumową. Gdyby nie informacje umieszczane na obowiązkowych etykietach, nabywcy nie mieliby szans na dokonanie porównania.


Każda opona składa się z ponad 200 komponentów, które współdziałają ze sobą, zapewniając oponie właściwą dla niej charakterystykę. Inne materiały zostaną wykorzystane do produkcji opony zimowej, inne do letniej, choć założenia konstrukcyjne są bardzo podobne. Podczas projektowania opony pod uwagę brane są również koszty produkcji – inne w przypadku opon budżetowych, klasy średniej i premium.

Zgodnie z unijnym rozporządzeniem 661/2009 opona jest uznana za zimową, jeśli pozytywnie przeszła cykl odpowiednich badań. Wówczas producent może na niej umieścić symbol trzech szczytów górskich (3PMSF). Samodzielnie występujący M+S bez symbolu alpejskiego oznacza, że taka opona nie jest ani oponą zimową, ani całoroczną, gdyż nie otrzymała homologacji zimowej.


Główne części opony to:
• stopka – przylega do obręczy, a także zapobiega jej odkształcaniu pod wpływem masy samochodu. Od dobrego przylegania stopki do obręczy zależy także utrzymanie prawidłowego ciśnienia w oponie,
• bok – spaja ze sobą stopkę i czoło opony, utrzymując ciężar samochodu. Musi być przy tym elastyczny dla zapewnienia komfortu oraz odporny na działanie dużych sił. Uszkodzenia boku dyskwalifikują oponę z dalszego użycia, ponieważ boku opony nie da się naprawić, czoło – w jego skład wchodzi bieżnik oraz umieszczone pod nim warstwy wzmacniające.
Elementy konstrukcyjne:
• warstwa butylowa – szczelna warstwa z gumy syntetycznej, która uszczelnia wewnętrzną stronę opony. Utrzymuje wewnętrzne ciśnienie opony i nie pozwala dostawać się do środka wilgoci,
• drutówka – to część stopki odpowiedzialna za utrzymanie opony na obręczy. Jest zatopiona w stopce i składa się z elastycznych, zwiniętych ze sobą drutów, co pozwala oponie przenosić duże obciążenia bez ryzyka zsunięcia się z obręczy,
• osnowa tekstylna – wykonana ze splotu włókien z nylonu, rayonu, wiskozy, poliestru czy aramidu o grubości ok. 1–1,5 mm. Włókna ułożone są równolegle do siebie, przebiegając od jednej stopki do drugiej i sprasowane z gumą, tworzą szkielet opony, który ma utrzymywać jej kształt pod wpływem ciśnienia wewnętrznego. Ta elastyczna konstrukcja odpowiada także za przenoszenie obciążeń podczas przyspieszania, hamowania i skręcania,
• opasanie stalowe – splecione z cienkich, metalowych drutów, zatopione w mieszance gumowej wzmocnienie opony nadające jej wytrzymałość. Splata się je ze sobą, otrzymując zarówno elastyczny, jak i wytrzymały kord o średnicy nieprzekraczającej milimetra. Opasanie stalowe nadaje wytrzymałość oraz stabilizuje profil opony,
• opasanie tekstylne – występuje w oponach radialnych i zmniejsza odkształcenia bieżnika podczas jazdy w zakrętach,
• bieżnik – zewnętrzna warstwa opony, która odpowiada za kontakt z nawierzchnią. Bieżnik to jednak nie tylko sam wzór, ale w dużym stopniu także mieszanka gumowa, która nadaje mu odpowiednie właściwości.

Pełny artykuł przeczytają Państwo w wydaniu nr 8/2017 „Auto Moto Serwisu”